Συλλογικά έργα

Συλλογικά έργα, στο κάθε ένα από τα οποία συμμετέχω με ένα διήγημα μου.

1. Από τα δικά μου μάτια (Μονόλογοι, 2017).
2. Αλλεπάλληλες συναντήσεις (3.025, 2017).
3. Το παιχνίδι (Ιστορίες του Μέλλοντος, 2019).

Ιστορίες του Μέλλοντος, στα βιβλιοπωλεία!

Πλέον, μπορείτε να αγοράσετε το συλλογικό έργο "Ιστορίες του Μέλλοντος", στο οποίο συμμετέχω με το διήγημά μου, με τίτλο "Το παιχνίδι", από:

-τις Εκδόσεις iWrite
-τα Public
-την Πρωτοπορία
-τον Ιανό

Ιστορίες του Μέλλοντος: Ανθολογία με διηγήματα επιστημονικής φαντασίας

Περίληψη:

Τι γίνεται όταν η τεχνολογία αψηφά την ανθρώπινη ηθική; Τι μπορεί να συμβεί όταν ένα πείραμα ξεφεύγει από τα όρια ασφαλείας; Τι γίνεται όταν η επιστήμη χρησιμοποιείται για υπόγειους σκοπούς και στρέφεται ενάντια στον άνθρωπο; Πώς, άραγε, θα μοιάζει ένα μέλλον χωρίς ζώα και φυτά; Ως πού είναι ικανός να φτάσει ο άνθρωπος κυνηγώντας άπληστα την ουτοπική αθανασία;Η σύγχρονη λογοτεχνία φαντασίας οφείλει να προβληματίζει και να δίνει τροφή για σκέψη. Δεκατρείς συγγραφείς μάς ταξιδεύουν σε ένα κοντινό, δυστοπικό μέλλον, θέτουν διλήμματα και προβληματισμούς, δίδοντας στην επιστημονική φαντασία μια ρεαλιστική διάσταση. Εξάλλου, η επιστημονική φαντασία του σήμερα, είναι η πραγματικότητα του αύριο.

Συγγραφείς:

Χρυσάνθη Βουδούρη, Χαράλαµπος Δρουκόπουλος, Ειρήνη-Αλεξάνδρα Καζαντζάνη, Δέσποινα Καµαριώτη, Ιωάννα Μαγοπούλου, Στέλιος Μαρµελούδης, Βασίλης Μοτσιόλας-Παπαστογιαννίδης, Γιώργος Μπάρδας, Δηµήτρης Μπέττας, Αρετή Πούλιου, Ιωάννης Σαββίδης, Σιµωνίδης Φλέσσας, Βασιλική Χαλιαµπάλια.

Σταυρόλεξα και Γρίφοι

Απατηλές αναμνήσεις

Ο ήχος της φωνής σου άγνωστος πια,
Χαμένος στην ομίχλη του χρόνου,
Ανάμνηση απατηλή που ξεγλυστρά,
Σα να ‘ταν παραίσθηση του νου μου.

Τα λόγια που μ’ έλεγες λησμόνησα,
Στης νύχτας τ’ αναζητώ τη σιωπή,
Η καρδιά μαραζώνει ντροπαλά, 
Σαν λουλούδι πονά απ’ τη βροχή.

Τα χείλη μου λένε τ’ όνομά σου,
Στ’ ουρανού τ’ αστέρια προσευχή,
Προσμένω να βρεθώ κοντά σου,
Αχ, για να νιώσω ξανά ζωντανή.

https://tovivlio.net/απατηλές-αναμνήσεις/?fbclid=IwAR0OuVN2XF2NM7NH3xDjRAYmOKrOM2VKImmcCSgse-37Qe6XX-gPmtK7A4g

Στο ίδιο σημείο

Πόσο θα ήθελα να γνώριζα όλους τους περαστικούς ανθρώπους που συναντώ στον δρόμο. Να ήξερα πως τους λένε, τι αγαπούν, τι τους βασανίζει, ποια είναι η ζωή τους. Γιατί, για κάποιον λόγο, βρισκόμαστε μαζί στο ίδιο σημείο. Και μιλάνε τα βλέμματα και η βιασύνη μας, όμως όχι εμείς. Μα ποιος ξέρει, πόσες φορές θα έχει τύχει να βρεθούμε στο ίδιο μονοπάτι, στο ίδιο μαγαζί, στο ίδιο λεωφορείο, στο ίδιο ασανσέρ, χωρίς να θυμόμαστε ότι έχουμε συναντηθεί ξανά. Και για κάποιον λόγο, η μοίρα μας φέρνει κοντά συνεχώς, σαν τη διαδοχή των εποχών. Όμως εμείς, απορροφημένοι από τις σκέψεις μας, τους προσπερνάμε τους ανθρώπους και συνεχίζουμε. Και συναντιόμαστε ξανά και ξανά και ξανά. Χωρίς τελειωμό. Χωρίς να γνωριστούμε ποτέ.

https://tovivlio.net/στο-ίδιο-σημείο/?fbclid=IwAR3OTd596a-E5bUBbDqcoOdn-uu2b3GqtU01i8DE0m3v9h8N7xdp-0RnN8Q 

Το αστέρι που δεν έζησε

Ένα βράδυ τα πόδια μου έτρεχαν ψάχνοντας για μια κρυψώνα. Στάθηκα πίσω από έναν φράχτη, κοίταξα πίσω φοβισμένη ώστε να βεβαιωθώ ότι δε με ακολούθησε κανείς και, ανακουφισμένη πια, πήρα μια βαθιά αναπνοή. Ψηλά στον σκοτεινό σαν μελάνι ουρανό, τα αστέρια με κοιτούσαν κρυφά όπως τα παιδιά που διψούν να μαθαίνουν μυστικά. Τους ψιθύρισα με τρεμάμενη φωνή «Κανείς δεν πρέπει να μάθει πως είμαι εδώ. Βοηθήστε με». Ένα αστέρι έπεσε στο κενό και  ευχήθηκα «Χτίστε μου ένα καταφύγιο να μπορώ να ζήσω. Πρέπει να προστατέψω τη ψυχή μου. Φοβάμαι τους ανθρώπους». Τα αστέρια τρεμόσβησαν, λες και με προειδοποιούσαν για κάτι, μα εγώ συνέχισα κοιτάζοντας κάτω. Ασημένιες κορδέλες χόρευαν γύρω μου, δημιουργώντας ένα δωμάτιο με ένα παράθυρο. Ένιωθα ανακουφισμένη που μπορούσα επιτέλους να κοιτάζω τη ζωή από απόσταση ασφάλειας. Έβλεπα τους ανθρώπους να περπατούν, να τρέχουν, να παίζουν, να χορεύουν, να αγκαλιάζονται, να ερωτεύονται, να φιλιούνται. Με τον χρόνο άνθισε μια σπίθα μέσα μου, ανάγκη να ζήσω κι εγώ έτσι. Ήθελα να ανοίξω το παράθυρο και να βγω έξω, αλλά δεν υπήρχε κανένα χερούλι. Συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε τίποτα μέσα στο δωμάτιο και ήταν κενό, όπως μία θάλασσα χωρίς νερό. Φώναξα αγανακτισμένη στα αστέρια «Ανοίξτε μου. Ανοίξτε το παράθυρο. Πρέπει να βγω, δεν αντέχω άλλο. Πρέπει να ζήσω!». Δεν έδειχναν να με ακούνε, καθώς χάζευαν τους περαστικούς στους δρόμους και τις περιπέτειές τους. Τότε κατάλαβα πως, είχα καταδικάσει τον εαυτό μου να ζει σε μία φυλακή. Τα ρυτιδιασμένα μου χέρια ακούμπησαν απαλά το τζάμι και τότε άρχισαν να το χτυπούν. Ούρλιαξα και τα πονεμένα μου άκρα μάτωσαν. Έπεσα στο πάτωμα ξέσπασα σε λυγμούς. Όταν τα μάτια μου στέγνωσαν από τα δάκρυα, έγινα ένα αστέρι ψηλά στον ουρανό καταδικασμένη να κοιτάζω για μια αιωνιότητα τη ζωή των άλλων. Το άστρο δίπλα είπε σε εμένα «Ο πόνος είναι αναπόφευκτος. Αν όμως αγαπάς και αγαπιέσαι, επουλώνεις τις πληγές που προκαλεί. Αν όμως δε ζεις πραγματικά, αυτός ο πόνος σε εκμηδενίζει». Κι όντως, πονούσα γιατί δεν είχα καταφέρει να προστατέψω τη ψυχή μου. Την είχα φθείρει εγώ η ίδια.


Δημοσιευμένο στο https://tovivlio.net/%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%AD%CE%B6%CE%B7%CF%83%CE%B5/